Je bent gewend om in de lente weer molshopen te zien op het land. Bij mij in de buurt is het onder de grond al een drukte van belang.
Als kind dacht ik altijd dat er net zoveel mollen als hopen waren. Een mollenstad onder de grond. Hun holen waren verbonden door gangen en ze gingen vaak bij elkaar op bezoek. De hopen zorgden voor frisse lucht.
Het gaat natuurlijk maar om enkele hyperactieve mollen die dag en nacht achter lekkere vette regenwormen aan zitten. Als de grond weer warmer wordt, komen die naar de oppervlakte.
Een mol heeft poten met grote graafnagels, dus het grondverzet gaat snel. Er zijn zelfs gangenlagen op verschillende dieptes.
Mooi dat de natuur hier zelf zorgt dat de bodem niet één harde koek wordt die groei belemmert. Regenwormen en mollen houden de grond luchtig. In één schepje gezonde grond zitten meer levende wezens dan er mensen op aarde zijn. Kijk maar naar de film [ Onder het Maaiveld ]. Daar wemelt 't van leven.
Tijd dat we de bodemkwaliteit weer herstellen. De mol werkt er al aan mee. Omdat het onderwerp hot is, schijnt er weer een nieuwe partij te zijn opgestaan: de *PVDB. Vandaag verkiezingsdag!