Vijf gemaskerde mannen. Oh nee, toch één. Wat lijken die fietsen opeens klein.
Mijn eerste indruk was, mooi die herhaling. Een filmstrip. Alle aandacht gaat naar de ogen. Knap gedaan. Maar wat zit hierachter? Iemand die van verschillende kanten voor de spiegel bekijkt hoe een masker hem staat? Met welke intentie dan? En wat wil die spuiter zeggen?
Waarom een balaclava? Misschien gewoon een buitensporter die zich wil beschermen tegen zon, wind of kou. Door beeldvorming van films en nieuws denk je meteen aan overvallers of terroristen. Toch ervaar ik deze afbeelding niet als intimiderend; de lichte ogen kijken bijna hulpeloos. Op de overgespoten achtergrond nog een restant van de tekst rechts. Dat werkt goed.
Waarom wil iemand niet herkend worden, met uniforme gezichtsbedekking? Symbool van anonieme agressie? Geen eigen verantwoordelijkheid dragen, maar alles voor andermans geld of het grote doel?
Maar denk eens aan Carnaval, de Commedia dell'Arte of Venetiaanse maskers. Wat je bij de balaclava wél van het gezicht ziet, zie je daar juist níet. Je kunt elkaar niet in de ogen kijken; anoniemere maskers, maar niet bedreigend. En zelf kiezen voor 'n spel met spanning.