Stoptrein naar Zandvoort. Een te lange stop in Halfweg. Pech, hoor ik. Uitstappen en wachten dus. Ik reed er met de IC al vaak voorbij, maar nú kan ik foto's maken van die transparante trap.
Privacy gewaarborgd van de mensen die naar boven gaan, want ze zijn toch doorgestreept. En ze voelen zich niet bekeken. Net als bij luxaflex wordt de situatie hier voor mij minder werkelijk, abstracter. Je zou strips van de personen bijna uit elkaar kunnen schuiven en uitwisselen.
De man en de vrouwen lijken vanuit de ruimte naar de trap toe te zweven, voordat ze naar boven lopen. En als je door je oogharen kijkt, zie je hen voor hetzelfde geld naar beneden gaan. Heeft iets van een modeshow.
Ik ben in de loop der tijd vaker met trappen en strepen in de weer geweest. Patronen en hun ruimtelijke werking intrigeren me nou eenmaal. Denk dat het ritme me bevalt en het grafische ervan.
Je zou er uren foto's kunnen maken om te kijken welk beeld het spannendst is, hoe en waar mensen tussen de lijntjes lopen. Dan lekker naar het strand. En 's avonds nog 'n trap-serie met afdalende mensen, tegen de gloed van een 'rozige' ondergaande zon. Maar ik doe het niet.