In 1992 waren mijn vriend en ik op weg om een 'trek' te gaan lopen in de Pyreneeën. Startpunt Luzenac.
De camping was vol. Dan maar een hotelletje. Seventies sfeer, niet bepaald fris en ongelooflijk veel vliegen. Volgende ochtend eindelijk: op pad! M'n vriend had het op de kaart uitgezocht. Het viel ons meteen al zwaar. Nog aan de zware bepakking wennen, hitte, steile stukken en veel insecten. We zagen nergens randonnee-aanduidingen en besloten terug te gaan. Nadat we ergens opnieuw een begin in meenden te zien en alweer moeizaam zo’n 1000 meter gestegen waren, bleek ook deze poging vruchteloos.
Volledig bezweet en gefrustreerd terug naar af en maar weer naar ons vliegenhotel. Opgefrist, een baguette, kaas en druiven gekocht en naar de oever bij de rivier. Troost-eten.
Op de grond trok een miertje onze aandacht omdat die op allerlei manieren een kruimel van ons stokbrood probeerde mee te slepen. Hij kreeg het niet voor elkaar. Veel te zwaar, maar hij gaf niet op.
M'n vriend brak de kruimel in tweeën en we volgden de mier toen hij mét kruimel een zwaar parcours met de nodige hindernissen wist af te leggen. Op naar zijn doel. Hij wel !