Bomen beknotten in hun groei? Maar een boom wil groeien, de hoogte in. Dat is een aantal bomen niet gegund. Die worden om de paar jaar ruw gekortwiekt. Kunnen ze weer opnieuw beginnen. Ze blijven het proberen. Maar goed ook, want ze zijn onmisbaar in ons typisch Hollands cultuurlandschap.
Meestal gaat het om wilgen. Lijkt raar, de groei remmen om vervolgens zoveel mogelijk takken van één boom te oogsten. Maar buigzame wilgentenen waren zeer gewild voor vlechtwerk van matten en manden.
Hun littekens worden flinke knobbels. Soms woest monumentale vormen, waar sommigen allerlei wezens in zien. Van Gogh legde veel knotwilgen vast. Hij vond ze expressief en soms bijna menselijke trekken hebben.
Deze boom hoort hier niet, in Tuttifruttidorp (straten met fruitnamen). Tussen de 'tijdelijke' betonnen prefabhuisjes, toen gemiddeld 35 m2, uit de tijd van de wederopbouw. Voel me bijna schuldig dat ik deze boom nog eens knot met mijn fotokader. Ik zie ze het liefst vrij in rijen langs weilanden of landelijke weggetjes.
En wat met die blauwe 'takjes'? Als ik af en toe door de Amandelstraat wandel, hangt er weer een nieuw vetbolletje en is de oude eraf geknipt. Ook een kúnststof knotje.