In Overveen liepen we over Landgoed Elswout, generaties lang de buitenplaats van gegoede families. Het wisselend weer zorgde hier en daar voor lange plassen. En zoals altijd intrigeert spiegeling me.
Door de weerspiegeling van de bomen, zie je in het midden vanuit rechts nog een driehoek van grond. Die lijkt nu te zweven in de ruimte, als een soort scherf op de grens van omhoog en omlaag. De bomen lijken door deze 'scherf' heen te steken, de diepte in. Is er een einde in zicht?
Geïnspireerd op de Franse tuin is in dit park uitgegaan van rechte zichtlijnen en symmetrie. Nog altijd moet er regelmatig flink worden teruggesnoeid om die lijnen vrij te houden. Je ziet meerdere vaarten in het gebied waardoor duinzand werd afgevoerd. In de 17e eeuw was er een grote woningnood in Amsterdam en werd dit zand gebruikt bij de aanleg van de grachtengordel.
We moeten opletten dat we de enorme wijngaardslakken ontwijken, die dit vochtige terrein nu lijken over te nemen en zich tegoed doen aan het ontplofte groen.
Als het weer wat zonniger wordt, droogt de plas op en zal de driehoek weer landen. De hemel verdwijnt in de aarde.