Bij Van Dijk & Ko kijkt een gehavende, wat verloederde etalagepop me aan. Ik denk dat ze alleen voor de sfeer in deze grote loods staat.
Wilde pruik, iets te bruine make up en slordig gestifte lippen. Ze draagt een blouse van chiffon en een bontje. Een kek hoedje onderstreept haar olijke uitstraling. Ook dat haar klopt bij haar gezicht. Je ziet die krullen al om haar hoofd dansen. Goed gestyled dus. Bij haar ondeugend lachje mis je bijna 't kuiltje in haar wang. Ze buigt haar hoofd iets naar je toe en met haar blik van je-kan-me-wat, komt ze zelfbewust over.
Je voelt geschiedenis. Hoe oud zou deze pop zijn? Veel aanwijzingen heb ik niet. De 'huid' is op veel plaatsen gebroken of afgebladderd. Haar Marlène Dietrich-wenkbrauwen brengen me naar de jaren 30, 40.
In etalages werden sinds de industiële revolutie zoveel mogelijk producten geëtaleerd, want hoge productie vraagt om hoge verkoopcijfers! Voor kleding gebruikte men draadmodellen en stijve etalagepoppen. Warenhuizen kozen voor een andere aanpak en lieten in hun grote etalages scènes uit het leven nabootsen met poppen als net echte mensen. Een nieuwe weg om potentiële kopers naar binnen te lokken.