We fietsen door groen land met koeien. Vaak staan ze binnen, al is het in open schuren. Maar dan, er zit een witte koe in het gras. Nooit eerder gezien.
Ze is haar vlekken verloren. Er liggen twee kalfjes achter haar. Ze lijkt er geen oog voor te hebben. Kalfjes bij hun moeder zie je niet veel meer. Ze worden meestal direct van haar gescheiden en in een kunststof box gestopt. Op de klok gelijk wordt een speenemmer met biestmelk gevuld. Die vervangt de zachte warme uier. Dan zie ik ook witte hoorns. Deze koeien mogen natuurlijk bestaan.
Koeien staan of liggen. Deze zit. Zit ze lekker zo? Of wilde ze gaan staan en was ze daar te moe voor? Ze heeft een geschoren vlak op haar zij. Haar vel is daar zacht roze met in het midden een sluiting. Mensen hebben in haar binnenste gekeken en haar kalf gehaald. Ze kreeg het blijkbaar zelf niet voor elkaar. Misschien is ze nog verzwakt.
De koe heeft een halsband om. Misschien dat ze straks aangelijnd en uitgelaten wordt. Net als een grote hond, om even een ommetje te maken. Op commando 'Zit!', gaat ze vast braaf zitten.
We moeten verder. Als ik omkijk zit ze nog.