Vochtig mos komt los. Het groen lijkt opgetild, palen uit de grond geschoven. Een groen fluwelen vlak.
Zomaar ergens in een park staat een vaste tafel, met een kleed van mos. Waarom eigenlijk? Er wordt niet aan vergaderd, gespeeld of gegeten met elkaar.
En waar zijn de stoelen dan? In de buurt zou ik vooral in de lente, graag van die losse zwerfstoeltjes zien, om altijd ergens even te kunnen zitten. En wat te dromen of een boekje lezen. Voor toevallige ontmoetingen of om bij elkaar te zetten als je vrienden treft. Of voor ‘aan tafel’. Een soort stoelendans, net als in de parken van Parijs. Blijkbaar verdwijnen ze daar niet naar mensen thuis. Maar of dat hier zou werken?
"Wie rusten wil in 't groene woud. Wie rusten wil met lusten. […] Een peluwtje van mollig mos. Een kussentje van varen. […]" zong mijn vader vroeger.