Het messcherpe Eye-gebouw aan het IJ is een blikvanger die spierwit kan oplichten tegen een donkere lucht, maar in de mist verzacht en opgaat in grijzen. Alsof m'n raam beslagen is.
Normaal vind ik het net een gevouwen gebouw, origami. De mist doet hoogtes vervagen, de breedte versterken en het geometrische lijnenspel op de gevel verdwijnen, wat ik trouwens mooier vind. Dynamiek stopt. Verte wordt minder, tijd lijkt te vertragen. Er heerst rust en stilte rond de filmtempel. En dan … de luie trompetklanken van 'Almost Blue' door Chet Baker.
In de mist sta je niet stil bij de techniek die schuilgaat achter die witte huid. Dat er een complexe constructie van 1000 ton staal nodig was om zo'n groot mogelijke open ruimte en de enorme zwevende delen te kunnen realiseren. Er is geen rechte hoek te bekennen in het gebouw, geen houvast. Ook de gevel is bekleed met witte aluminium platen in trapezium- en wybervormen.
'Grijzen' moet je nader nuanceren. Bijna nooit is grijs een neutrale mix van zwart en wit. Het veranderlijk licht geeft er voortdurend een kleurzweem aan mee. Hier is het 'almost blue'.