De buurt kleurt oranje. In reclame en handel, steeds meer oranje. Ik hoor jongens met een bal voorbij bonken. Het is weer voetbaltijd.
Jochies van een jaar of acht. Wakker worden met je helden: Nouri, Frenkie, Memphis. Plaatjes aan de muur, alles moet rood-wit of oranje. Slapen in je Ajaxbed. Met z'n allen meeleven op de bank voor de TV.
Eerlijk gezegd komt ook mijn enthousiasme los, als er door 'onze jongens' (en meisjes) goed gespeeld wordt, dynamisch met veel -counters- en liefst een knap -omhaaltje-. Eén keer ben ik naar een echte voetbalwedstrijd van NAC geweest. Er was een zinderende sfeer. Maar ik stond met mijn rug naar het speelveld en fotografeerde voor een opdracht tribunes en publiek.
Hier in Noord zijn voetbalveldjes genoeg om te oefenen voor kleine jongens met grote dromen. Lijkt wel in het dna van de wereld te zitten. Overal worden er balletjes getrapt. Wat hebben we dan gemeenschappelijk? Energie, behendigheid, teamgeest, competitie, chauvinisme?
Ik zie het voor me … de aanloop, een flinke boogbal met effect. Doel: nok dak, maar er níet overheen. Raak! Hij rolt terug. Blijft-ie steken achter 'n ontluchtingspijpje. Fak!!!
Bal kwijt, maar wát een schot. Dat gaat een grote worden!