Het lijkt of ik ze zo heb neergelegd en ze nog even voelen of alles in orde is. Her en der slingeren meer werkhandschoenen. Verderop weer kniebeschermers. De stratenmakers zijn in actie.
Er is geel zand gestort, verdeeld, met trilplaten verdicht en met lange reilatten vlak gestreken. Dan gaat het snel. In een versprongen verband wordt het tapijt van stoeptegels uitgelegd.
Nieuwe stoep, maar toch oud. Donkerder en ruwer oppervlak. Liever zie ik frisse, ongerepte stenen, waarop langzaamaan nieuwe geschiedenis wordt geschreven, zoals hier in de buurt. In mijn straat is beslist voor hergebruik. Moet ik natuurlijk toejuichen, maar ja …
Wel goed dat betongebruik aan banden wordt gelegd. In Japan kunnen ze er nog geen genoeg van krijgen. In Tokidoki van Paulien Cornelisse zag ik dat steeds meer stranden daar verloren gaan in rijendik betonnen golfbrekers.
Ook op de parkeerplaatsen worden gebruikte klinkers gelegd, in elleboogverband. Dat lijkt me voor stratenmakers niet bepaald bevredigend; je krijgt het patroon niet strak uitgelijnd en sluitend. En er zijn vaak stukken van de stenen af en dan moet veel split-steengruis alle gaten en kieren maar dichten.
De rubberen handen lijken erin te berusten. Ik niet. Maar waar eerder asfalt lag, liggen nu klinkers op de Klinkerweg!