Als ik bij mijn raam op het zuiden achter mijn computer zit, spelen de luxaflex en gordijnen een belangrijke rol. Er is inmiddels een goede samenwerking tussen ons drieën.
Met vals licht op m’n scherm, zie ik mijn foto’s niet goed, weet ik niet waar ik van uit moet gaan als ik ze bewerk. Ik laat de lamellen zakken, schuif mijn gordijnen tot op een kier. Het blauwe popje houdt alles in de gaten.
Vanuit een streng patroon komt het licht in beweging. De horizontale lijnen van de luxaflex gaan golven op de gevoelige gordijnen; het wordt een spel van subtiele lichtlijntjes. De derde dimensie van de plooien veroorzaakt dat. Mijn scherm of de foto maakt alles dan weer ‘plat’.
Een huis eerder zat ik altijd in een donkere hoek. Geen contact met buiten. Fijn voor de foto’s en de concentratie. Maar hier krijg ik mee wat er in de loop van de dag buiten gebeurt, al moet ik het licht vaak temperen. Ik word blij als zonlicht m’n kamer warmer kleurt en verrassende schaduwen geeft die langzaamaan verschuiven. Leve het Licht.