Ze gaat er 'ns even echt voor staan, onze zwartbontkoe. Kijkt me nieuwsgierig aan.
Mooi vlekkenlandschap. Een koe blijft bonkig. Hoorns mis ik niet eens meer. Is toch raar. De uier is goddank niet zó uit de kluiten gewassen, dat het meteen duidelijk is dat het meer om een melkfabriek gaat dan om het dier zelf. Nu kan ze tenminste nog elegant lopen en poseren.
Dat ik wat foto's maak, is voor haar kennelijk een welkome afwisseling. Verder is het maar gras, gras en nog eens gras. Ze mist haar soortgenoten, een vriendin. Want koeien zijn sociale dieren. En allemaal hebben ze hun eigen karakter. Haar moederrol kan ze ook niet kwijt. Er is geen kalf te bekennen. Of …
Ze kan natuurlijk proberen haar gemis weg te eten; ze heeft de hele wei voor zích. Maar of ze dáár nou blij van wordt. Toch is ze niet echt alleen, want op haar rug lift een heel klein koetje mee.