M'n vriend ruilde een foto tegen deze. Hij staat er te staan, de zebra, in 'n betonnen ruimte van de dierentuin.
De zebra op de foto ontroert me. Het zwart-wit helpt hier een handje. Voelt gevangen, ook in het fotokader. Z'n ziel lijkt gevlogen, de energie weggevloeid. Hij staat er triest en eenzaam bij, of leg ik dat er zelf in? Eén ding is zeker, het dier heeft andere zebra's nodig. Hij hoort hier niet, moet kunnen rennen in de savanne met de kudde, alert zijn op leeuwen en vluchten.
Het basisvel van de zebra is wit. Het fijne zwarte strepenpatroon ligt daarop, als 'n unieke streepjescode. Het grafisch lijnenspel lijkt wel Op-art, in beweging terwijl het dier hier stil staat. De strepen werken. Insecten raken in verwarring. De afzonderlijke dieren zijn in een gestreepte kudde bijna niet te onderscheiden door roofdieren, maar een jong herkent altijd het patroon van zijn moeder.
Zebra's zijn paniekdieren en daarom nauwelijks te temmen, zoals paarden of ezels. Maar wij willen dat gestreepte paard nou eenmaal ook hier kunnen bekijken. Ik wil alleen maar bij hem zitten en tegen hem praten tot ie kwispelt.