De kom past in de kom van je handen. Je handen lekken als je er water mee drinkt, een kom niet. Het begon ooit misschien met een stuk schedel. En ergens ontstond de schaal van klei. Aarde, water en vuur-werk.
Deze schaal is uit metaal gedreven. Er ligt een handschrift in beklonken. In de onderkant zit een kuiltje waar precies mijn vinger in past, de 'ziel'. Hierdoor staat hij stevig. Zoals we dat kennen van wijnflessen.
Maar dit is een klankschaal. Ik kreeg hem cadeau van een vriend toen hij in India was geweest. Je hoort een sonore toon als je er tegenaan tikt en voelt de trillingen. Doet me denken aan een stemvork, maar die is afgestemd op een absolute toonhoogte. Ook je stem ontstaat door trillingen. Zang, gebed. Ik hoorde over monniken van het Tibetaanse Gyütö-klooster, die zing‑bidden met een unieke techniek van monotone, extreem lage grondtonen waarbij fluitachtige boventonen ontstaan.
De bel. Kom, het gaat beginnen‑gevoel. Oproep tot een sacrale wereld van aanbidding en overgave. Theater van rituelen.