Ik fietste in Amsterdam-West en kwam een viaduct tegen. Een lichtgoot liet het licht binnen. Voor mij was het meteen theater.
Het decor van een tempel. Het sterke perspectief creëert diepte. Zuilen als coulissen met mooie opkomstmogelijkheden. Dramatisch te belichten. De trambaan wordt hier een trap. De graffity vergeet ik maar even. De fietser denk ik ook weg; de schaal is niet goed. De tempel moet groots en belangrijk zijn en de spelers nietig. Achterin stel ik me gouden deuren voor. Dat als die open gaan je een zee van licht ziet en een trap naar de zon.
In deze omgeving van beton kan ik een tempel zien. De Japanse architect Tadao Ando is de meester in het bouwen met beton. Wooncomplexen, huizen, musea. Hij liet grootschalige architectuur opgaan in glooiend landschap. In zijn ontwerpen van kerken, tempels en theaters voel je de verstilling. Geraffineerde openingen in het beton laten het daglicht zijn rol spelen, met beweging in de loop van de dag.
In Naoshima bouwde hij al het *Chichu Kunstmuseum. Hij droomt van meer onderaardse gebouwen, waar toch de hemel nog in doorklinkt.