Ik kan treinen vaak zo mooi vinden. Hier knalt de kleur me tegemoet.
Die intens zijdeglans blauwe stoelen. En dan dat lijnenspel; zelfs een van de lichtlijnen in dat blauw.
Het lijkt leegte, maar schoenen en een tas verraden aanwezigheid achter de hoogglans grijze ruggen. Niet voor niets gekozen voor een privé podiumpje.
Ik ga met plezier in zo’n prachtige stoel zitten. Ze hebben wel een beter zitcomfort, maar ik mis die ‘oren’ zo, die vroeger nog aan die rode en grijsgroene treinstoelen zaten. Daar kon je zo lekker tegen wegdromen. Bij latere ontwerpen ontbreken ze helaas. Er is alleen nog een (te) kleine welving over. Dat leidt vaak tot onhandig veel gehannes, met je opgevouwen jas tegen het raam of zoekend naar een schouder.
De NS wilde vast voorkomen dat mensen te makkelijk in slaap vallen. Voor hen weer minder gehannes.