De oude vrouw werkt, eet, bidt en slaapt. Alles op z'n tijd.
Ze is nog niet zo lang alleen. In haar moestuin zit ze op haar knieën plantjes te poten, met tuingereedschap dat nog van haar vader was. Zo is ze dat gewend. De steel van haar troffel-harkje is verweerd, net als haar sterke handen. Ze schraapt er gaten mee in de grond. Ze rooit wat uien voor de soep en melkt haar geit.
Elke avond voor het slapen gaan, knielt ze voor het beeld van het Heilig Hart en bidt dat ze maar snel weer met haar man verenigd mag worden. De volgende dag is ze al vroeg in de weer in de keuken. Ze drinkt koffie met veel melk en eet stevig zelfgebakken brood. En dan wacht het werk in de tuin weer.
In Berlijn vond ik dit gereedschap tussen tweedehands oud ijzer. De roest geeft het iets fluweligs. Ziet eruit als handgemaakt, is niet echt symmetrisch. De steel is verteerd of stuk geslagen. Ik zie die vrouw voor me.
Roestplekken als pigmentvlekken. Dit werktuig heeft de ziel van ouderdom. En, christelijk of niet, als je het wil zien, zie je de gestileerde weergave van een vlammend Hart.