Op ’n zaterdag in september liepen we zo rond zessen de Tweede Anjeliersdwarsstraat in. Drukte van jewelste. En in de verte, daar stond ie, de Wester.
Hij torende boven alles uit en trok zich niks aan van de drukte, was eerder in zichzelf gekeerd. Hij was in vermomming, groen gaas erom heen. Ik vind dat altijd mooi werken, zo’n abstractie van de vorm. Daar doorheen zie je het ritme van de steigers. Zelfs de Keizerskroon op de top is omhuld. Natuurlijk, na 2006 opnieuw renovatietijd.
Op zijn romp staan drie delen die steeds smaller worden. Ik zie het uitschuif-principe als bij zo’n oude telescopische verrekijker. Alsof de toren even in elkaar te schuiven is en de hoogte variabel. Ik herinner me die plastic blokken in allerlei kleuren, die in elkaar een kubus vormden. Daar bouwde je je eerste toren mee.
Mijn vriend kent maar één smartlap. Die brengt hij af en toe met veel verve ten gehore: “Aan de voe-oet van die mooo-ie Wester … ”