In de verte werd mijn blik gevangen door een wit bord vol lange blauwe lijnen.
Je koppelt het onwillekeurig aan de hoge flat in aanbouw erachter. In Noord wordt nu ongelooflijk veel gebouwd. De tuinsteden met laagbouw en tuinen zijn losgelaten. Klusters gebouwen schieten de hoogte in. Bij de arbeidershuisjes verdwijnt het vrije uitzicht. Groen wordt opgeofferd.
Of zou het een aankondiging zijn voor een expositie? Tussen de lijnen is op één plek meer wit. Bovenaan de blauwe lijnen zie ik een smalle baan in groen. Ronde verbindingen aan boven- en onderkant. Het gaat hier niet over een abstract schilderij, maar om letters. Ze zijn veel te ver uitgerekt. Aha, het woord is monument. Geen hoofdletters, want dan had er geen verticaal patroon kunnen ontstaan. Met kleine letters lukte dat wel. Alleen die -e- deed niet mee. Verder ben ik teveel met het maken van de foto bezig om op de bescheiden uitleg onderaan te letten.
Pas thuis lees ik die. Het gaat over de dreigende zeespiegelstijging. Het blauw staat voor de zee. Je kunt boven het te snel wassende water nog nét naar lucht happen. Eigenlijk hoort een boodschap op een affiche in één klap duidelijk te zijn. Dat is hier zeker niet het geval, maar toch vind ik het een intrigerend krachtig ontwerp. Er gaat een monument komen ter herdenking aan een kómende ramp. Terugdenken aan de toekomst.