De sloot loopt dood. Alle rotzooi hoopt zich op. Er drijven plastic flesjes, blikjes, kartonnen bekers. Alles wat rest na instant eten en drinken, moet blijkbaar ook weer ogenblikkelijk worden geloosd.
En dan zit daar een zwaan, op haar kleurrijk nest van plastic. Ze is niet schuw of in verdedigingsmodus, maar lijkt zich best op haar gemak te voelen.
Wat nu met ons romantisch beeld van schoonheid, kracht, elegantie, trouw en maagdelijk wit? Hoe is dit te rijmen met afval? Kennelijk ziet de zwaan dat heel anders. Misschien is ze betoverd door al die kleuren, vormen en geluiden. Vindt zij zo’n nieuwe woning in de grote stad wel leuk voor de verandering. Je maakt nog eens iets mee. En de materialen hier hebben een lange levensduur en goed isolerende eigenschappen.
Eindelijk niet altijd meer die monotone takjes en riet, met uitzicht weiland.
Bij een wei zag ik ze … de eieren. Héél even, voor de zwaan zich erover uitspreidde. Hier eet ze gras en in de sloot waterplanten en kleine visjes. Nu maar hopen dat de stadse zwaan die vrolijke plastic dopjes niet voor lekkernijen aanziet.