Bij een wandeling kwamen we langs het Buiksloterkerkje. Er lag een kleine begraafplaats bij. Op het eerste gezicht verwaarloosd. Oude, vervaagde, gebroken grafstenen. Verdwenen paadjes, graven kriskras door elkaar.
Voorzichtig manoeuvreren dus. Een sfeer van rust, een waterplas. 'n Half verzakt bankje. Enkele grafstenen in een moderne vormgeving. Hier en daar een persoonlijk monumentje, voor recent verloren kinderen.
En dan lag daar Wim. Een strenge roestige plaat ijzer met minimale gegevens in uitgestanste letters en cijfers. Dat had consequenties voor de typografie. De letters moeten niet loskomen uit het ijzer. De vorm van de -a- en de -e- is daarom niet helemaal gesloten. Ziet er goed uit. De nullen blijven op twee plaatsen verbonden met de plaat. Maar hoe zit het met de 9? Door de letters heen piept steeds meer groen, waardoor de leesbaarheid wordt uitgedaagd.
Behalve naam en data is er een klein 'logo' te zien, speels gekanteld op het vlak. Dat zie je nooit. Hier is een ontwerper aan het werk geweest die hem goed gekend moet hebben. Ook bij passeren vanuit tegenovergestelde richting, lees je Wim. Zelfde vormgeving voor W en M. Maar vooral die twee puntjes doen het 'm; z'n naam was omkeerbaar, zijn dood niet.
Ik ontdekte dat Wim stedenbouwkundige was. Zeer waarschijnlijk had de man hart voor z'n werk. Op dit kerkhofje was planning ver te zoeken. Hier kon hij planmatigheid loslaten. Vrijheid.