Voor de drie nieuwe, te immense woontorens die bijna voltooid zijn, staan witte kruisen.
Je denkt meteen aan een kerkhof. Wat het symbool van een kruis wel niet teweegbrengt. Ik ben blijkbaar erg katholiek geconditioneerd. Dit keer geen verstilde begraafplaats in een prachtig park buitenaf, of een uitgestrekte militaire dodenakker op een mooi glooiend veld, maar op een bouwplaats.
Lijkt me een fijne gedachte dat, als je in de stad geboren bent, je ook in jouw buurt begraven wordt. Niet meer in gewijde grond in de schaduw van een kerk, maar gewoon in de reuring van waar je woonde. Familie en kennissen kunnen altijd even bij je aanwippen of elkaar daar ontmoeten. Alsof je even naar de buren gaat.
Geen scheiding meer van dood en leven, maar ze met elkaar verweven. En dat de mensen het hof dan zelf verder invulling geven met zwervende krukjes, bloeiend groen en herinneringen. Een kleinschalige aanpak, dus veel dodenhofjes in de stad. Als de 'wet op de lijkbezorging' daar tenminste geen stokje voor steekt.
Een lange tocht in stilte. Familie en vrienden achter 'n kist op de schouders van sterke mannen. Dat zie je dan alleen nog in films. Wordt nu een thermosbeker koffie bij je graf.