Als ik de Klaprozenweg af fietste, moest ik altijd weer even kijken bij de winkel met Indiase feest- en bruiloftskleding.
Er stonden prinsessen en droommannen op een rij. Als in Bollywood. Vrouwen in glanzende soepele stoffen met veel kant, kraaltjes en glitter, alles wat maar vrouwelijk was. Tiara's op het hoofd. Overdadige chique in een groot armoedig pand. Ik zag er nooit klanten. Maar de droom werd overeind gehouden.
Opeens was het één grote chaos. Alsof er een tornado had geraasd. Oorlogsgebied. Overal menselijke delen. Spiegels. Pruiken en tiara's meegegrist. Haastige verlatenheid. Heeft Corona hier een rol in gespeeld of was de klandizie al lang daarvoor te mager, waardoor de zaak over de kop ging.
Als dit lang mijn zaak was geweest, had ik nog één keer de ultieme droom gepresenteerd. Eerst alles opgeruimd en schoongemaakt. Met in het midden van mijn winkel slechts één vrouwelijk model, subliem over de top gekleed. Dat zou de leegte schrijnend maken. Zo zou ík afscheid nemen.
Maar de bel is uit elkaar gespat. De werkelijkheid gaat er hier harder aan toe. 'Schijn & Zijn', het contrast is groot.