Een klein meisje kijkt gebiologeerd naar het trapje van ‘het zwembad’.
… Ik wil eruit. Het trapje, ik kan er niet bij. Onder water en ook weer niet. Of ben ik in de wolken en gaat het trapje naar de hemel? Waar is iedereen? Geef mij maar gauw de vinnen van de vis of de vleugels van een engel …
Volgens mij een geboren kindsterretje, zoals Shirley Temple in de jaren 30 was. Volkomen naturel in dit decor. Zit ze in haar eigen wereld of heeft iemand de regie? Haar jonge moeder is er ook.
In het museum is blijvend een zwembad geplaatst. En als je in het water kijkt zie je af en toe mensen en kinderen onder water. Dat is zo’n gek effect. Via een smal trapje kom je in de blauwe onder-water-kamer. En daar gebeuren vreemde dingen. Mensen leven zich in: gaan zwemmen, vertraagd lopen of ‘voor dood’ op de bodem liggen.
'Het zwembad' werkt zeer uitnodigend op mensen om deel te nemen. De interactie maakt het kunstwerk. Zo komt kunst naar je toe.