Altijd weer verrassend, een weerspiegeling. Met dit keer een wonderlijke associatie.
Zonnige kleuren, het beetje rood, enkele NDSM-loodsen en een stuk van een busje op z’n kop en blauwe lucht op straat. Door de grillige vorm van de plas lijkt het geen water, maar een uitgescheurd stuk papier. Ik zie me weer gescheurde collages maken, met oude tijdschriften, waarbij het ging om kleur en sfeer.
Je zag ook in kinderboeken collage-illustraties met gescheurde vormen van verfijnd zijdevloei papier. Dit was ’n beetje transparant; als je twee kleuren over elkaar plakte, kreeg je een mengkleur cadeau. Ik kan me zo’n prentenboek herinneren dat over Marokko ging. Ik zie de kamelen nog voor me. Vond ik betoverend.
Nu moet ik natuurlijk ook de meester van de collage noemen: Eric Carle, van Rupsje Nooitgenoeg. Hij beschilderde eerst met snelle gebaren vellen dun papier met structuren in allerlei kleurcombinaties. Vanuit een schets sneed hij daar met een scheermesje scherp de vormen uit. Zo werden zijn karakteristieke insecten en andere dierfiguren geboren. Het begon allemaal met de vele wandelingen in de natuur, van een klein jongetje met zijn vader.
Als de plas straks opdroogt, verdwijnen langzaam de gebouwen, het blauw, de gescheurde rand en mijn fantasie.