Je komt van de pont en ineens zie je twee jongens lopen, verbonden door een rol.
Waar komen ze vandaan? Waar gaan ze naar toe? ‘t Is vast vloerbedekking. Dat gaat steeds zwaarder wegen en dan moet je nog ‘n end. De jongen achter wisselt van schouder. Het spuitwerk op de achtergrond schuift aan ze voorbij.
Wat verfrissend, ‘n keer géén bezorgbusje aan de deur, maar de rol vloerbedekking zelf naar huis sjouwen. Ouderwets bijna.
Maar je bent buddies; dan help je elkaar. Een stuk verderop zie ik ze in allerlei houdingen. Even bewegen. Gebogen, handen op de knieën. De rol zelf ligt er rustig bij. De een krijgt de slappe lach en steekt de ander aan. Ze blijven er zowat in. Ik ben hen bijna gepasseerd, als ik vraag of ik een foto van ze mag maken.
Had ik spijt van, want ze schoten meteen in een poseer-rol. Nu zag ik pas dat het waarschijnlijk een vacuüm opgerolde matras was. Geen snapshot dus van hun ‘ballet’, maar een trots portret. Ook goed.
Ik bedankte ze en ging rechtsaf. Zij rechtdoor. Ik keek nog even om. Dat wordt vast lekker slapen straks.