Zon. Fris helder weer en een wolkje aan de lucht.
Er eindigt een spoor op het gras. Een auto reed het land op. Hoe kwam hij weer het land af? Was toen net het gras ingezaaid en kon de aarde het gewicht van de auto nog niet voldoende weerstand bieden? Wat wilde de bestuurder? 't Was een duidelijke richtingkeuze, geen kwestie van moeilijk passeren, dus maar een stukje de belijning van de stoeprand over.
Het gras overwoekerde het spoor, dat zo een meer blijvende status kreeg. Even denk ik aan Richard Long met zijn Land Art, o.a. lijnen in 'n landschap.
De zon staat op het zuiden en geeft de lantaarnpaal een schaduw die het spoor doorkruist. Met de verschuivende zonnestand draait de schaduwlijn er als een zonnewijzer doorheen, maar het spoor ligt vast. Interactie tussen 5 lijnen.
In de verte die ronde balkons die aan de hoeken van de flats hangen, als misplaatste te grote uitstulpingen. Ze lijken maar niet met het gebouw te willen integreren. Voelt visueel niet als een logische stevige constructie. En geen enkele beschutting. Dat ontwerp heb ik nooit begrepen.
Misschien stopte de bestuurder wel omdat hij ook door door deze gedachten overvallen werd. Maar toen … !?