Wat een prachtig, intens blauw. Heel verlaten staan er twee hooggehakte laarsjes bij een vuilcontainer. Alsof een vrouw ze opeens heeft uitgetrokken en op blote voeten verder is gelopen.
Ik maak een foto en neem ze mee. Dat niemand mij vóór was. Die mogen toch niet worden weggegooid. Ze zijn als nieuw. De zooltjes en hakjes hebben nauwelijks gebruikssporen. De voering ruikt lekker naar echt leer. Parmantige ritsjes op de hiel, nepgespjes met elastiek en open tenen. Die vrouw ging zo vast naar een dansfeest. Moet zich daar ook uitbundig voor gekleed hebben, óf juist effen en eenvoudig, om haar blauwe laarsjes extra te laten uitkomen.
Maar wat zou er gebeurd zijn? Kreeg ze er een pijnlijke opmerking over? Vond ze de laarsjes toch te extravagant, terwijl ze zelf best verlegen was? Maar op mooie hakken ga je juist zelfbewuster lopen, voel je je opgetild. Waarom dan niet een ander er blij mee maken? Het blijft een raadsel.
Ook al houd ik nog zo van dit blauw en liep ik er vroeger ’n enkele keer ook hooggehakt gelaarsd bij, ik zit nu in de fase van het comfort van platte schoenen. Dus ík ga ze niet dragen. Toch maar naar de kringloop dan.