Lange glanzende gangen, trappen en de karakteristieke metro tegels met facet. Overal affiches. Metro Parijs. Volg de aanwijzingen en je wordt vloeiend naar je vertrekperron geleid. Voelt als een speurtocht.
Een waarschuwende gele driehoek vangt als eerste m'n aandacht. Geraakt door een bliksemflits stort een mannetje dramatisch ter aarde. Dan vallen de groene bordjes op, waarop een gestileerd figuurtje naar het daglicht rent. Boven op de tegelrand loopt in silhouet een realistisch mannetje. Is me nooit eerder opgevallen. Dit is metrostation Opéra.
Ik begin steeds meer van die zwarte figuurtjes te zien. Ze blijken allemaal iets met theater te maken te hebben: de decorbouwer, de belichter, de grimeur, de kostuumontwerper, de danser, de dirigent, de operazanger. Je wil ze liefst gaan sparen en de complete serie hebben. Wat een bescheiden, speelse actie om na Corona je theaterpubliek weer binnen te krijgen.
Toen zag ik het buigende mannetje. De wand buigt met hem mee. De voorstelling is afgelopen. Licht aan, droom vervlogen. Weer publiek; applaus!