Het kerstgevoel heb ik geërfd van thuis. Bij mij is dat langzamerhand wel minder geworden. Maar ik wil het niet loslaten.
Enkele jaren geleden kocht ik zo’n klein wollig boompje. Paste beter in mijn gekrompen huis. Voor de ballen was geen plaats, maar lichtjes moesten wél. Met goud als benodigde portie kitsch.
Daarna dacht ik, je weet maar nooit. Misschien doet die geamputeerde kluit nog wat. En ja hoor. Zo blij om in de lente die frisgroene uitgeschoten takjes te zien. Hij doet ‘t! Wilde fantasie dat de boom en ik samen oud zouden worden.
Twee jaar heeft hij Kerst met me gevierd, maar toen ging het mis. Het bruin zette in. En breidde zich snel uit. Hij heeft het niet gered. Ik heb hem ingepakt als Christo en buiten gezet naast een Thonetstoel met drie poten. Einde in stijl.