Hij komt m’n kamer in en brengt de zon naar binnen. Heeft iets van Egyptische kunst, waar ze mensen afbeeldden vanuit de duidelijkste aanzichten: gezicht en profil, schouders van voren en voeten van opzij. Dus geen verkort perspectief.
Tot voor kort genoot ik in de vooravond altijd van de merel achter mijn huis. Vaste tijd, vaste plek. Maar nu kan ik lang wachten. Want hij zong alleen in de hoogste boom en die is helaas gekapt, toen het te donker werd in een tuin hierachter. Ik mis hem.
Ik ben weer even 18. Een flinke voorjaarsbui op een nog jonge avond. Ik duik niet meer weg in m'n jas, maar geef me over aan het nat, trek m'n schoenen uit en fiets met blote voeten door de lauwe plassen. Er zingt een merel, alleen voor mij. Dan stroomt geluksgevoel.
Ze zeggen dat hun snavel het felst oranje is als ze heel gezond zijn. Dat spreekt vrouwtjes aan natuurlijk. Mannetjesmerels hebben een individueel zangrepertoire dat door oefening op hogere leeftijd interessanter wordt. Met hun zang markeren ze hun territorium en profileren ze zich.
Ik heb vroeger als sopraan veel gezongen. Pak het nu als alt weer op. "Blackbird fly".