Twee jongens, begin 20, staan vriendelijk en ontspannen naast elkaar en houden hun trofeeën op voor de fotoronde. Nummer 1 en 2 van de wereld staan na de finale Wimbledon in het gouden avondlicht. Een nieuwe generatie in professioneel tennis.
Toen Jannik Sinner en Carlos Alcaraz door de lange gangen richting Centre Court liepen, zag ik meteen dat Carlos nerveuzer was dan anders. Hij keek strak voor zich uit en begroette het personeel niet. De competitie was begonnen: een Italiaan tegen een Spanjaard.
Alcaraz heeft het publiek op zijn hand; hij is goed, open en een entertainer. Sinner is meer in zichzelf, heeft enorme kracht in zijn slagen en blijft zeer geconcentreerd. Bij een misser van hem klapt het publiek voor Carlos. De spanning loopt op en de frustraties bij Alcaraz. Het publiek wordt uitbundiger en vuurt hem aan.
Het is nu echt een arena geworden en het gaat hard tegen hard, opgezweept door de toeschouwers. Sinner serveert meer in de breedte, waardoor Alcaraz veel moet lopen en returns mist. Ook zijn gevoelige dropshots mislukken vaker. Waar is z’n concentratie? Tennis is zo’n mentaal spel. Sinner ziet er onder die klep uit als een killer en van Alcaraz horen we zijn brul. Het zijn éven andere jongens.
Matchpoint; met 4-1 gaat de winst dit keer naar Sinner. Het publiek barst in juichen uit en de twee spelers omhelzen elkaar weer, net wat langer.
Ik kan niet wachten op volgend jaar.