We lopen van Parnassia naar Zandvoort en worden overvallen door een fikse regenbui. Verkeerd getimed, onze strandwandeling. Dalijk kletsnat de trein in.
De vertrouwde vistent doemt op; we zijn er weer. Ik ben geen vis-vrouw, maar de haring en kibbeling lopen daar altijd goed. Er staat één natte man te wachten op zijn visje.
Ook het reclamebord staat er druiperig bij. Aan een ‘Mupi’ kan hij zich niet meten, want 24/7 verlichting heeft hij niet te bieden. Hulpeloos verlangend naar een heldere boodschap, met wat kleur het liefst. Maar nee hoor, dat zit er niet in. De loop is eruit en de buurt niet veel soeps. Z’n onderhoud laat ook te wensen over. Aangetast door de zilte wind waarschijnlijk. En een gelikt commercieel affiche zoekt een beter bord.
’n Leeg canvas kan prikkelen. In Amsterdam zouden de spuitbussen meteen tevoorschijn gehaald worden. Maar een stuk leegte kan ook juist een rustpunt zijn, waar we onze eigen gedachten op kunnen projecteren.