In de beboomde rand tekent zich een witte rechthoek af. 'n Foutje in het landschap?
Zomaar een wit vlak in 'n natuurlijke omgeving. In het donkerste groen knalt het eruit. En enkele bomen presenteren zich beter tegen de witte achtergrond.
Waarom val ik op dit soort beelden? En op symmetrie? Het geeft me helderheid en rust. Een vast punt in mijn uitzicht. Evenwicht. Ik houd van klare lijnen. En het wit hier zet mijn fantasie in werking. Ik kan er van alles op projecteren.
Stel het is echt een projectiescherm, wat zou ik daarop willen zien? Géén reclame. Misschien de horizon, alsof er een stuk uit de bomen is geknipt en je achter de bomen kijkt? Misschien iets ander raadselachtigs.
Ik houd ‘t het liefst bij wat het is: een stukje wit, dat je in verschillende weersomstandigheden anders ervaart.
De zachte wolkenlucht rolt zich uit over het landschap tot het is toegedekt.