Het is eb op het strand. Ik zie 'n ongerept cirkelpatroon in het zand. Diep en haarscherp. Als de kop van een scheerapparaat.
Het lijkt wel een afdruk in klei. Je zou het moeten kunnen bakken. Voor eeuwig lopen over dit keramisch kunstwerk in het zand. Maar hier gaat het blijkbaar om een tijdelijk beeld, want met de vloed verdwijnt het weer. Ben blij dat ik het zie.
Alleen wandelaars in de verte, nergens voertuigen. Toch moet die ochtend iemand met zijn tractor met splinternieuwe banden, zichzelf overtroffen hebben door zulke perfecte cirkels te maken. ’n Staaltje van stuurmanskunst. Maar hoe is dat dan gedaan? Op één wiel gereden? Dat kan helemaal niet. Wie weet wel een teken uit een andere wereld. Net als de graancirkels na de zeventiger jaren.
Ik hield eerbiedig afstand, durfde het spoor niet te verstoren en vooral niet in het centrum te gaan staan. Bang voor onverklaarbare sensaties.