Mijn vriendin kocht laatst sandaaltjes. Daar zaten twee 'voetjes' in.
Die gaven de sandalen vorm. Bedoeld om weg te gooien, heb ik ze meegenomen. Mooi om een tijdje naar te kijken. De vorm, het eierdoosjesmateriaal. De preeg van het nummer en het recycle-icoon nodigen je vingers uit.
Van een natte papierbrei vacuüm getrokken in een vorm, geperst en gedroogd.
Voor mij komen ze soms even tot leven. Eerst nog weifelend, voetje voor voetje, dan zelfbewust, lopen ze door en brengen me waar ik wezen moet. Of ze gaan hun eigen weg. En heb ik maar te volgen, op naar het onbekende. Als ze blij zijn wordt het dansen, nemen ze me helemaal mee. Dan weer snel weer in de pas, volgt de een de ander. Schrikken ze, dan staan ze even als aan de grond genageld. Maar hup weer door.
Ik stel me voor dat als ze worden weggegooid, ze langzaam weer vocht opzuigen en hun vorm verliezen. Een soort papier-maché. En dat daaruit weer een nieuw product tevoorschijn komt, met weer een tijdelijk leven. Ik houd ze nog maar even. Het is nog niet hun tijd.