We fietsten langs Damen Shiprepair. Op de werf lag een gigantisch vrachtschip, klaar voor een onderhoudsbeurt.
Alsof ik de gordijnen open en ik alleen, een schip zie dat gestrand is. Het hoort hier niet thuis, maar door zeeën gedragen te worden naar afgelegen oorden. Om af en toe zijn roestige ankers te laten vieren in spannende havensteden.
Maar liefst 230 meter lang en een diepgang van 4 meter. Hoeveel zou zo'n schip wegen? Toch blijft hij drijven en glijdt zijn roze buik moeiteloos door het water. Zoals zware vliegtuigen blijven vliegen. Dat blijft me verwonderen.
Er gaat tegenwoordig steeds meer geautomatiseerd, dus wordt de bemanning kleiner. In de ruimen van Bulk Carriers als deze zit ijzererts, graan of steenkool. Laden en lossen, daar gaat het om. En altijd het vrije gevoel op zee. In werkelijkheid is er op zee een enorme verkeersdrukte en is het een ingewikkelde puzzel om alle scheepvaart in goede banen te leiden.
In mijn verbeelding zie ik dit enorme schip gedoopt worden met een fles champagne voor een behouden vaart. En dan de helling afglijden. Vrijheid. Mijn hutkoffer staat al klaar, want ik mag mee op de 'My vision'. Mijn oog op verre horizonten … Gordijnen dicht.