" Ik sta erbij en kijk ernaar. Wat een puinhoop. Word er onrustig van. Heb jij dat niet, buurman? En weg kunnen we niet. Tegen wil en dank sta jij maar weer midden in andermans privé afdankers. En iedereen die er naar bruikbaar spul komt zoeken. Als jonge bomen hadden we het toch ’n stuk beter. Zelfs de stoep is nu totaal geblokkeerd. Oudjes moeten maar de straat op. Plastic, piepschuim en papier waaien alle kanten op en er ligt altijd glas. In onze ‘tuintjes’ krijgt nieuwe aanplant geen kans; alles wordt vertrapt, asbakken uit auto’s leeg gekiept.
Deze gemeenteman voert gelaten uit wat ie hier om de dag moet doen: alleen de container legen. Maar dan eerst al het grof afval wegschuiven, dat altijd maar weer op die afdekplaat wordt gezet. Ik heb echt met die man te doen. En als 1 keer per week het grofvuil is opgehaald, ligt er een kwartier later alweer een matras. We moeten ons er maar bij neerleggen, denk je niet? "