In mijn vorige huis wilde ik een mooie houten vloer. Ik tikte een partij bankirai vloerdelen op de kop.
Keihard onverslijtbaar hout, ook geschikt voor buitengebruik. Via via wilde een mannetje de vloer wel leggen, tegen een schappelijke prijs. De vloerdelen werden bij de muren met wigjes op afstand gehouden, i.v.m. werking van het hout. Van overgebleven planken liet ik latten zagen om de randen van mijn tafelblad strak af te werken.
Uit een reststukje bankirai heb ik toen een wig gemaakt. Het is zo'n simpel doelmatig hulpstuk en heeft ook nog eens een mooie vorm. Een monumentje. Dus zagen, veilen, schuren tot een optimale scherpte.
Ooit maakte ik van hout twee kleine dubbelglas-ramen in een Frans huis en zette die met wiggen klemvast op z'n plek in de dikke natuurstenen muur. Daarna afgewerkt met spuitschuim en cement.
Mijn vloerplanken verschilden soms millimeters met elkaar, dus er waren meteen al onregelmatige kieren. Op den duur schoven hier en daar mes en groef zelfs uit elkaar. Geen verband meer, betekent wiebelen. Van de plintafwerking is het nooit gekomen. Het prachtige hout werd steeds donkerder in mijn toch al vrij donkere huis. Toch heeft de vloer heeft mij achttien jaar gedragen.
Intussen verhuisd, leef ik op een laminaatvloer. Een degradatie, wel betrouwbaar. Dit perfecte houten monumentje herinnert me aan die gemankeerde vloer.