Onweer op komst. Met zwaar bepakte fietsen voetje voor voetje steil omhoog op weg naar Het Huis. M'n vriend voorop, hij is al te ver. "Stóp! Hier is het."
Vlakbij Parijs, in Meudon-Val Fleury, halverwege een steile straat, daar staat het gewoon. Het huis van Theo en Nelly van Doesburg. Het woongedeelte voor en aan de achterkant het atelier, met z'n immense ramen en de verankerde betonnen tafel van drie vlakken. Door twee uit elkaar geschoven kubussen ontstaat de 'tuinkamer' en het dakterras. Binnen kunnen twee draaiwanden, van de gang en twee studeerkamers, één grote studieruimte maken.
Ik heb 'n zwak voor moderne woningen uit die tijd, midden tussen oude donkere panden. Blijvend modern en mooi. Wit, strak en helder. Kleuraccenten, veel glas dus veel daglicht en vaak stalen kozijnen.
Bij de bezichtiging van mijn woning, herkende ik iets van die sfeer. Een grote glaspartij boven de toegangsdeur en een inspringende tweede verdieping. Binnen veel licht, vierkante ramen met aluminium kozijnen, een flexibele ruimte met schuifdeur. Ik was meteen verkocht.
… De donkere lucht maakt het huis nog witter. Normaal durf ik zoiets niet, maar nu moest het gewoon. Ik opende het hek, ging het smalle trapje op, stond voor de blauwe deur en belde aan. Voelde die kunstenaars die me hier voorgingen, vernieuwers. Ik zag Nelly al opendoen in een geometrisch gewaad …
De deur blijft dicht.