De vlammen slaan uit het dak. De wind wakkert het vuur aan. Dit heb ik niet eerder van zo dichtbij gezien. Maar het blijft stil en een brandgeur blijft uit. Er klopt iets niet.
Even kan ik het me voorstellen, een grote brand in mijn straat. Ieder moment verwacht je sirenes. Dat lijkt me zo angstaanjagend. De snelheid van het vuur. Of je op tijd weg kunt komen. Hoeveel tijd je hebt om enkele herinneringen bij elkaar te grissen. Misschien bevries ik in paniek.
Hoe vaak heb ik niet gedacht over een stevig touw waarmee ik veilig m'n balkon af kan. Maar vroeger kon ik me bij de gymles ook niet optrekken aan een touw; te weinig spierkracht. Ik zakte af, kon nauwelijks blijven hangen aan m'n gestrekte armen, want ook de voetklem beheerste ik niet. Dus touw vertrouw ik niet. Dan maar een touwladder. Maar ik heb er nog steeds geen.
Huis en haard vernietigd, niets meer hebben, terug bij af. Ik ben nieuwsgierig hoe ik daarmee om zou gaan. Of ik me hopeloos verloren zou voelen of de moed zou hebben hierin een nieuw begin te zien. Met steun van familie en vrienden?
Hopelijk hoef ik nooit die keuzes te maken. Laat ik maar liever genieten van deze onschuldige vuurzee van de zon die ondergaat en zich in auto's spiegelt.