Op weg naar de afsluitdijk zag ik bij Julianadorp dit gekleurde uitgelijnde land.
Die kleur van die blauwe druifjes, zó indringend. Toch zijn de bloemen eigenlijk maar 'afval'; de rijkdom zit ónder de grond. Zodra het kan rijden de machines in de lijnen om de bloemen te 'onthoofden'. De kracht moet in de bollen blijven, commercie telt.
Voor de academie moesten we gouacheverf kopen van Winsor & Newton, waaronder wel vier kleuren blauw. Het meest intens was ultramarijn, met 'n vleugje violet. Het pigment ervan ontstaat door het vermalen van de halfedelsteen Lapis Lazuli. Het is erg kostbaar omdat die steen bijna alleen in Afghanistan is te vinden. Sinds de dertiende eeuw werd dit exotische pigment in de Europese schilderkunst gebruikt.
De Franse kunstenaar Yves Klein maakte een periode alleen werk met dit blauw. Met een speciaal fixatief, behield ook het synthetische ultramarijn zijn stralingskracht. In dat oneindige blauw kon je verdwijnen. Hij noemde het: 'International Klein Blue' en maakte er honderden van zijn 'Monochromes' mee, met een verfroller. En op talloze filmpjes zie je hoe vrouwen met zijn 'IKB' hun naakte lichaam op doek of papier afdrukken. Ik vind zijn werk tijdloos en universeel.
Voor me ligt mijn papiertje met aantekeningen. Mijn oog valt onbewust op het dopje van mijn Bic-balpen. Ja hoor, ultramarijn.