De laatste dag van het jaar. Het is koud, nat en al aan het donkeren. Ik pak de pont en ga zitten op zo'n hard tractorstoeltje. Iedereen wil zo snel mogelijk naar gezelligheid en een warme huiselijke sfeer.
Op de pont is een themaproject van een aantal kunstenaars gerealiseerd. Overal teksten. Er ligt een jongen in een hangmat. Hier en daar stapels krantjes met informatie. Het gaat om de tijd van het ‘wachten’ en diepere betekenissen. Ik zie weinig mensen zich erin verdiepen. Ook mezelf betrap ik erop dat je er eigenlijk een studie van moet maken. Behalve de hangmat, te ontoegankelijk dus. Zo jammer van al die energie.
De pont als varende expositieruimte is een mooi uitgangspunt. Je wordt verrast als de pont er opeens anders uitziet. Dat schudt je wakker. Ook als je de pontvaart alleen maar ziet als tijdverlies tussen je vertrek- en aankomstpunt.
Als we aanmeren en mensen de pont verlaten, zie ik op twee koele stoelen het opengeslagen krantje liggen. Ze ademen nog warmte uit. Zo heeft het kunstproject enkele passagiers toch nog een warm gevoel meegegeven.