Op het raam staat aangegeven dat het er stil moet zijn. Even ontsnappen aan opwinding, jengelende kinderen, lol en harde telefoongesprekken over niks. Geen prietpraat, maar ruimte voor gedachten. Hier lezen mensen echte boeken.
Er zit een baan half transparante plakfolie op de bovenkant van het raam. Het licht speelt erdoor. Als ik me erop concentreer, word ik rustig. Ik voel balans. Precies in het midden staat de grote, internationale -S- van stilte, gericht tot de reizigers buiten. Onleesbaar voor mij, realiseer ik me wat een sierlijk teken 't eigenlijk is. De vierkante haken houden hem op z'n plek en geven focus. Aan weerszijden, uitgespaard in de folie, staan de woorden silence en stilte, in een heel fijn kapitaaltje en chique wijd gespatieerd.
Maar silence heeft 1 letter meer. De stilte-letters moeten dus binnen dezelfde maat, nóg verder uit elkaar. Dat is een waagstukje, want voor leesbaarheid moet er samenhang blijven. Er is tot het uiterste gegaan en gekozen om vanuit de zijkanten van het raam dezelfde afstand tot de eerste letter in acht te nemen. Dat heeft tot gevolg dat vóór de -s- van stilte meer ruimte zit. Het lijkt inconsequent, maar kon niet anders.
Blijft met veel gevoel gedaan. Petje af voor de NS ontwerper.