Bij het ontbijt viel me onlangs op wat er allemaal op een verpakking van hagelslag te zien is. Maar hoe staat het met de zoetjes?
De Natrena tafeldispenser in wit met blauw, ligt lekker in de hand. De vorm is aan één kant getailleerd, wat een slanke indruk geeft, ja zelfs stijlvol. De uitlopende blauwe vorm leidt naar het drukmechaniek. Maar donkerblauw, zo'n koele, zakelijke kleur voor een zoete inhoud? Wat zou de reden daarvan zijn? Zou een zachte pasteltint misschien teveel kunstmatigheid oproepen?
Onder de witte mantel komt het blauw tevoorschijn in een sexy split. Het blauw ligt wat verzonken en je voelt de beweging erin. Misschien zou het materiaal daar beter wat af kunnen wijken, bijvoorbeeld met glans of een fijne structuur.
Het lijkt zo'n simpel product, maar het werkt in op je zintuigen: het zien, je tast en je smaak (in twee betekenissen) en roept ook nog associaties op, zoals het ouderwetse woord zoet zijn, braaf zijn. En altijd speelt verleiding mee.
Ik gebruik ze niet, want zo 'zoet' zijn deze suikervervangers niet.