Toen ik de deur open deed en naar buiten wilde, zag ik ergens iets bewegen en hoorde ik een tikje. Op de grond vond ik toen een minuskuul slakkenhuisje. Zo klein, zo mooi.
Het bolletje ging verloren in het landschap van mijn hand. Ik legde het in een schaaltje. Dan komt er beweging in. Leven. Nieuwsgierig naar zijn nieuwe omgeving schuiven twee tentakels uit met oogjes. Al helemaal compleet. Met huis en al. Alles nog broos en bijna transparant.
Hij draagt zijn huis, 'n huis van windingen met kamers. Er zit beweging in besloten. Die prachtige rechtsdraaiende spiraal die zich nog gaat ontwikkelen. Hoe onopvallend zijn kleur en tekening ook is, de ingenieuze lichte, maar sterke constructie werd een inspiratiebron voor architecten.
Het slakkenhuis is zijn exo-skelet, las ik. En met eigen glijmiddel kan hij zich makkelijker voortbewegen. Die kleverige slijmsporen lokken weer andere slakken. Beneden, bij mijn berging zag ik er een keer een heel netwerk van. Maar slakken nergens te bekennen.
Met dank aan mijn kleine fotomodel, heb ik hem voorzichtig in een grote plantenbak gezet.