Vanwege de mooi weer-drukte vandaag op perron 1, in een opwelling uitgeweken van strandplan Zandvoort naar Castricum.
Ik moet het eigenlijk stilhouden, maar het strand van Castricum was wijds, stil en ongerept. De branding spoelt sleuven in het zand. Niemand heeft er nog z'n sporen in gedrukt. Geulen en golven van zand heb ik al vaker gezien. Maar hier kun je nieuwe verschijnselen tegenkomen, zoals een zeetekening. Ik zie planten in het zand gegraveerd, verfijnd, met uitwaaierende blaadjes aan de uiteinden.
Versteende fossielen uit het Carboon-tijdperk, zichtbaar geworden nadat jongere zandlagen zijn weggespoeld? Nee, de tekening verandert en verdwijnt weer. Geen eeuwig, maar een kort bestaan. Of zal de zee deze planten nog doen groeien?
Ik zie mezelf al door het hoge groen lopen, met m'n voeten nog in het vochtige zand. De planten moeten eindeloos lange wortels hebben om grip te hebben en stand te houden. Evolutie van een nieuwe zilt-cultuur? Door de steeds hetere zomers, wordt er voor verkoelende groei gezorgd. Een nieuwe strandervaring. Waaiende schaduwen. Godin Flora was hier.