Zo rond drieën loop ik langs 'n laag gelegen terreintje met wat verdwaalde spullen. Moet privé zijn, maar ik zie geen huis. In een container hoor ik vaag stemmen. Het lijkt Frans.
Ik durf dus niet echt die binnenplaats op, maar weet snel deze foto te maken. De diep zwarte wand doet aan schoolbord denken, met die graffity. De bezem suggereert dat er toch zorg voor het erf is.
Er staat een zonnespiegel. Het spiegelglas uit de stralen is kapot. Op de klok ernaast, verwant door zijn stralen, is de tijd om tien voor zeven gestopt.
Mijn eerste associatie met de spiegel is Louis XIV, de Zonnekoning. Maar in het centrum ontbreekt zijn beeltenis. En dat kon natuurlijk niet, want alles draaide om hem. En dan dringt het beeld zich op van een prachtige gouden monstrans met stralenkrans, in onze kerk vroeger. Met in het hart een glazen doosje voor de hostie, als het Lichaam van Christus. Daar was ik als kind volledig door gebiologeerd.
Mensen kijken graag in een zonnespiegel. Symbool van de zon. En wat zijn we zonder zon? Ik zou er ook best een willen hebben. Dan voel ik me af en toe even de Zonnekoningin.